Çocuğum hala, özlemini kaybetmiş bir çocuk.

Alışkanlıktan mı yanar canımız eskiyi hatırlayınca. Yoksa onlarla büyüdük diye mi? Neden her aklımıza geldiğinde yakar canımızı eskiler. Hep özlüyormuşsun gibi gelir. Özlüyor muyum, yoksa sadece harcadık diye mi canım yanıyor anlamıyorum. Sadece bugün canım çok yandı. Sesini duymak öle acıttı ki beni. Özledim demek istedim, gel demek istedim, göreyim demek istedim ama sonra başkası aklıma gelebilirken seni nasıl karıştırabilirim hayatıma dedim. Senin canını yakmak herşeyden çok acıtıyor beni galiba. Belki de asıl sorun bu. Benim canım yanmıştı çok, belki de normal gelmeye başlamıştı bu bana ama senin canının yanması daha çok yaktı beni. Özledim diyemiyorum eski sevgili, içim sızlıyor ama seni geri istememeliyim biliyorum. Belki bitecek bir gün tamamen. O günü bekliycem. Bitmezse eğer içimde yeniden çoğalmanı bekliycem ama şimdi sen yoksun, olmamalısın.
Umarım Genco ile bir hareket yok diye sarmışımdır yine. Ama aramam gerekti seni. Zaten umut verecekhiçbir şey demedim ki sana. Zaten sen de bundan kızdın ya bana. Aramıycam zaten bir daha. Diyeti bozup bugün aradım seni. Ama ilk ve son denilen şey buydu işte. Özledim mi özlemedim mi bilmiyorum, seni yeniden istiycek miyim bilmiyorum. Tek bildiğim, seni hep sevicem. Hem de çokca.
(Hıyar'a... Hala büyümedim, hala tek başıma yola çıkmaya korkuyorum. Babasının kollarından ayrılmak zorunda kalan çocukmuşum sanki. Bu kadar saçma salak hissediyorum sensizken. Ama senle olmak olmaz. Olmaz, olmaaaaz!)